Mijn blik wordt gezogen in een fotomoment, uit een niet digitaal tijdperk.
Als een spiegelbeeld terugspoelend in het concept tijd.
De veelzeggende mimiek daagt mij uit.
Ik zie mezelf in dat moment denken.

“En wat heb jij al die jaren uitgespookt?”

“Ben je nog rebels, lief, ondernemend, sterk, klein van stuk, maar groot in hart en daden?” Wij liepen samen en toch alleen door de vragen des levens.
Welke ervaringen hebben jou gevormd, getekend, en welke heb je weten te wissen of versterken.
Wij zijn nog steeds beste maatjes ook al heb je mij soms in de steek gelaten of bewust genegeerd.

“Kijk naar mij en reflecteer, ik daag je uit!”.

Bedachtzaam, doelgericht & leergierig neem jij de stappen in ons leven.
Klim jij nog met blote voeten in onbekende bomen?
Dat deed jij met souplesse en vertrouwen altijd terugkerend met de buit.
Ter plekke verslindend en tevreden naar jouw volgende prooi.
Ja, dat waren leuke tijden gevuld met avontuur.
We praten snel weer ja?
Blijf ademen en bewegen.

Warme groeten, jouw innerlijke kind.

-Driandayaba-