Een schouder.
Een hand.
Gecomponeerd borstkas ritme.
Gewillig warm lijf.
Op die momenten content met samen, terwijl ondertussen acceptatie met ontkenning touwtrekkend duelleren.
Huisje boompje beestje een grijs gedraaide grammofoonplaat met de smaak van gisteren.
Ik wil niet nodig zijn.

In dit moment een tikje feminisme pompend door mijn aders.
Zij heeft dat zelf niet of nauwelijks toegepast.
Des te meer bij ons als Femmes in de roedel bijgebracht.
Ontvangen, overgave, loslaten een met weerstand sijpelend groot verlangen.
Koestering in een explosie van aanwezige veiligheid .
Ik wil gewild zijn.

Gedesillusioneerd door het prijskaartje wat dit verkleinwoord teniet doet.
Kan of zal ik het dragen?
De onvoorspelbaarheid neemt mij mee in een roes van totale kilheid die zijn weg zoekt binnen het besef.
En de munt maakt volgens zijn aard een roterende salto.
Weten, hopen, ervaren strijden om de trofee.
In deze tweezijdigheid zullen er keer op keer twee verliezers zijn.
Het is een resolute sprong zonder vangnet.
De mysterie een opeenstapeling van 1e keren.
Ik wil mezelf zijn.

-Driandayaba-
30-06-2016