|

Dagelijks versje

Ik ben mij als toen, nu en in ontwikkeling zijnde.
Ik plaats mezelf met benen op de grond en handen in de lucht.
Kijk mijn boosheid recht aan en bevredig mijn nieuwsgierigheid.

Mijn vele kanten doen handje klap met elkaar in goed overleg.
Ik mag zijn wie ik allemaal zijn wil.
Wij fluiten elkaar terug als controle verloren dreigt te gaan.
Ons lijf, onze energie, onze gedachten, onze emoties, onze wilskracht is de onmisbare motor.

Ik doe wat nodig is om meerdere kanten van mij te zijn.
Ik pak wat mij past en hang terug wat een ander beter staat.
Ik erken pijn en kies ervoor niet te lijden boven mijn draagkracht.
Ik onderzoek mijn behoeften en stel mijn spiegelbeeld open vragen.
Antwoorden komen in stilte en met een knik langs en door mij heen.

 

16-02-2017
-Driandayaba-

Vergelijkbare berichten

  • Telescoop

    Ik neem de stappen voorbij mijn ogen. Verwen ze met omgezette beelden. Gezien door het zicht van mijn gedachten. Achter mijn kijkers kan ik lopen langs dierbare kiekjes. Regelmatige afstelling van de innerlijke telescoop. Verbinden met muzes die blinde vlekken onthullen. Een doffe plek die glanzen mag. Ik kies mijn doel met berekende afstand. In…

  • | |

    Ga je mee?

    Ken je geschiedenis voor het lopen in het heden. Deel je ervaringen met weerslag op het nu. Onderken je emoties die vloeien door associaties. Zo deden wij het en zo ging het. Neem moedig de 1e stap in een nieuw te vormen verhaal. Stap naast oude voetstappen die samenvoegen met de verse afdruk. Zoek hulpbronnen…

  • |

    Onbereikbaar

    Kusje hier, kusje daar. Digitaal hier, digitaal daar. Voelt echt, voelt onbereikbaar. Vlees op vlees slechts een herinnering. Gevlochten gedachten als wilskracht ontrafelt. Een te nemen actie in de wacht. Langs de lijnen van mijn rug. In de holte van mijn knie. Binnen bereik, maar toch onbereikbaar in het moment. Driandayaba

  • |

    Stilte

    Stilte is gekleed in zijn witte sluier. Omringend  als een sereen effect. Hoog in de boom wachten zij hun kans af. De tijd om te vertrekken laat zijn ware gezicht zien. Koersen naar het Zuiden is hun deadline. Brekende takken door de witte sluiers. Knisperend en knerpend onder mijn zolen, brengt het mij terug naar dat…

  • Homies

    Ik wil het met jullie hebben over een soort homie die wij allemaal kennen. Vanwege bescherming persoonsgegevens noem ik hem voor het gemak; Angst. Van oudsher een essentiële welkome vriend die ons beschermt, raad geeft en sowieso behoedt voor reëel gevaar. Eentje die af en toe in ons dagelijks bestaan langs loopt, met of zonder…

Geef een reactie