Als een deken op een hete windstille zomeravond glij jij over mij heen.
Ik duw je van me af en zoek tegelijkertijd de aanraking op.
Een been eruit en half lichaam ontbloot de verkoeling zoekend.
Ik absorbeer de leugens en laat ze een ronde maken via mijn innerlijke detector.
Hoeveel waarde kan ik hier nog aan geven?
Ik voel letterlijk de stilte van het onbesproken woord.
Ik proef de angst en vervreemding die zijn dienaar zoekt en zich meester van jou maakt.
Ik zie de façade die zich wederom als een alias presenteert.

Binnen in mij schreeuwt een stem.
Ik zie mij.
Ik zie jou.
Ik zie door alle deuren en luiken.
Sluiten heeft geen nut, een verloren zaak, een overbodige strijd en verlies van energie.
Geef je over aan de frontlinie of wees je eigen krijgsgevangene.
De zelfmarteling schrijdt voort.

-Driandayaba-
17-06-2016