Aan het eind van een drukke winterweer werkdag, onder een warme straal. Kruipen in de nek van de geliefde bij behoefte aan ondersteuning. Het opwarmen van koude tenen en een oorschelp dichtbij het hart. Meegaan met een ritme, wachtend op het moment van versmelten in rust. Realisatie van ontluikend groen als de lente zich voorstelt….
De resten van wat ik als liefde voelde liggen voor mijn voeten. Erover stappen met onbegrip. Vermijden van nog meer sporen. Reinigen van de bestaande die vlekken achterlieten. Oppoetsen van stukken die nog gelijmd kunnen worden. Bewaard voor een tijd waarin mijn hart weer open kan staan. Sab_I_Yeye
Mijn hart is blind. Ik laat mij leiden door de heldere blik in mijn ogen. Vlinder kusjes met een aai over mijn blinde vlekken. Geblinddoekt tussen de kleuren. Dansen met rode geuren op staal. Ik zie mezelf bedolven onder muzieknoten. Heeerlijk,……fluisteren mijn oren. -Driandayaba-
Gedeeltelijk nog ontbloot is jouw komst al op te merken Vallende pluimen Ontluikend groen Een bloempje hier en een bloesem daar Zonnend achter glas Een straaltje meepikken vanuit beschutting Jouw winderige voorganger streelt ons tussendoor Feromonen in de lucht Glimlachend in afwachting Schraap ik nog wat ijs van een bekleed raam Je bent er weer…….
Ik wil het met jullie hebben over een soort homie die wij allemaal kennen. Vanwege bescherming persoonsgegevens noem ik hem voor het gemak; Angst. Van oudsher een essentiële welkome vriend die ons beschermt, raad geeft en sowieso behoedt voor reëel gevaar. Eentje die af en toe in ons dagelijks bestaan langs loopt, met of zonder…
Blijf uit mijn buurt. Raak me niet aan. Blijf van me af. Ga uit mijn cirkel. Wend jouw ogen van me af. Hartpijn van verdriet bestaat, ik voel het nu. Vanaf mijn strot graaiend, brandend trekkend door mijn borstkas. Huilen met geluid uit een diepte die ik niet ken. Mijn lichaam laat zichzelf afschermen, foetushouding treedt op….