Homies

Ik wil het met jullie hebben over een soort homie die wij allemaal kennen. Vanwege bescherming persoonsgegevens noem ik hem voor het gemak; Angst.
Van oudsher een essentiële welkome vriend die ons beschermt, raad geeft en sowieso behoedt voor reëel gevaar. Eentje die af en toe in ons dagelijks bestaan langs loopt, met of zonder uitnodiging. Jullie weten wel echt zo eentje die ons gelijk geeft over het onderbuik gevoel, samen met jou vlucht uit een benarde situatie of zelfs mee knokt als het nodig is.
Echt zo’n “he’s got my back” gevoel vriend. Een echte vriend aan huis die je ouders graag langs zien komen en zelf naar hem vragen als zijn laatste bezoek gevoelsmatig lang geleden is. Hij houdt ons op het rechte pad, dat weten ouders maar al te goed.

In tijden, bij tekort of gebrek aan connectie met onze andere homies zoals; Zelfvertrouwen, Kwetsbaar, Moed, Dapper, Durf, Avontuur, Risico, Liefde, Acceptatie, & Loslaten…….. chillen wij vaak met Angst.
Het hebben van deze vriend, zorgt er dan voor dat wij hem nu zelfs vaker gaan uitnodigen. Het vervelende is dan dat hij zich overal mee gaat bemoeien; waar we gaan, met wie, hoe, wat en waar we eten, wie naar ons kijkt, waarom ze kijken, met wie wij praten, wat anderen van ons denken, over ons zeggen, of ze wel om ons geven enz.

Pffffff zucht zucht, ik wil hem niet kwijt als vriend dus ga mijn homies; Liefde, Acceptatie & Loslaten connecten.

24-02-2016
_Driandayaba_

Vergelijkbare berichten

  • |

    Onbereikbaar

    Kusje hier, kusje daar. Digitaal hier, digitaal daar. Voelt echt, voelt onbereikbaar. Vlees op vlees slechts een herinnering. Gevlochten gedachten als wilskracht ontrafelt. Een te nemen actie in de wacht. Langs de lijnen van mijn rug. In de holte van mijn knie. Binnen bereik, maar toch onbereikbaar in het moment. Driandayaba

  • | |

    Geneugten

    Aan het eind van een drukke winterweer werkdag, onder een warme straal. Kruipen in de nek van de geliefde bij behoefte aan ondersteuning. Het opwarmen van koude tenen en een oorschelp dichtbij het hart. Meegaan met een ritme, wachtend op het moment van versmelten in rust. Realisatie van ontluikend groen als de lente zich voorstelt….

  • Blinde vlekken

    Mijn hart is blind. Ik laat mij leiden door de heldere blik in mijn ogen. Vlinder kusjes met een aai over mijn blinde vlekken. Geblinddoekt tussen de kleuren. Dansen met rode geuren op staal. Ik zie mezelf bedolven onder muzieknoten. Heeerlijk,……fluisteren mijn oren. -Driandayaba-

  • Jij

    Blijf uit mijn buurt. Raak me niet aan. Blijf van me af. Ga uit mijn cirkel. Wend jouw ogen van me af. Hartpijn van verdriet bestaat, ik voel het nu. Vanaf mijn strot graaiend, brandend trekkend door mijn borstkas. Huilen met geluid uit een diepte die ik niet ken. Mijn lichaam laat zichzelf afschermen, foetushouding treedt op….

  • De brief

    Mijn blik wordt gezogen in een fotomoment, uit een niet digitaal tijdperk. Als een spiegelbeeld terugspoelend in het concept tijd. De veelzeggende mimiek daagt mij uit. Ik zie mezelf in dat moment denken. “En wat heb jij al die jaren uitgespookt?” “Ben je nog rebels, lief, ondernemend, sterk, klein van stuk, maar groot in hart…

Geef een reactie