Blijf uit mijn buurt.
Raak me niet aan.
Blijf van me af.
Ga uit mijn cirkel.
Wend jouw ogen van me af.

Hartpijn van verdriet bestaat, ik voel het nu.
Vanaf mijn strot graaiend, brandend trekkend door mijn borstkas.
Huilen met geluid uit een diepte die ik niet ken.
Mijn lichaam laat zichzelf afschermen, foetushouding treedt op.
Ik wil je niet meer voelen.
Ik wil je niet meer lezen.
Ik wil je niet meer aanraken.
En dan wordt het …..koud.

Ik voel mij als een geboren woord; rustigrationeel.
Ledematen worden zwaarder.
Bouwtekening nodig voor het onvoorwaardelijke.
Bakstenen zijn al begonnen met stapelen……..

24-02-2016
_Driandayaba_