| |

Muzen

Breng mij dichter tot mijn kern.
Ontspruit mijn expressie tijdens pieken en dalen.
Laat mij binnen kijken, zoals jullie mijn binnen naar buiten halen.
Mijn duister, het daglicht moet aanschouwen.
Mijn licht, de nacht in zijn pure vorm binnen laat.
Controle, plaats maakt voor overgave.
Geven, de beurt ruilt met ontvangen.
Emoties, de inkt zijn van de in vlees en tranen gegoten pen.
De knopen en vlinders in mijn lijf mij alert houden.
Kom muzen, kom muzen.
Breek af die muur.
Scheur de maskers.
Toon onze zielen, van jou, van mij.
Sab_I_Yeye

Vergelijkbare berichten

  • Fluitende vogels

    Het zijn niet de jaren die bij ons horen. Het zijn de ervaringen die wij al dan niet vrijwillig ingang verschaffen in ons bestaan. Een vol leven gevuld met zowel onze zachte als harde kanten nemen wij tot ons. De heerlijke en soms ook wel moeilijke lessen die ons dwingen tot huiswerk maken. Vele vormen…

  • Vormen

    Leven tussen de overblijfselen van een dramadriehoek, balancerend op de pilaren van een winnaarsdriehoek. Ogen vooruit gericht om schaduw diepte tussen de cirkels te trotseren. Treden uit de vierkantjes die gecreëerd zijn door spiralen des tijds. Kijkend door de ruiten die een ruimtelijke weergave aanbieden waarin verzonken kan worden. Sterren en een vormende maan bieden…

  • |

    Chemistry

    Restlessness whispers at times. Loudly pulling & kicking in my core. Do it, take it, I feel you want it. Just a bit, not to much. Seduction, I notice & give permission to enter. Chemistry designs the precise calculations needed. Gasping for oxygen while receiving the opposite. Elevating heart-rate while calming the alert senses. Blindfolded,…

  • |

    Mijn alles

    Alles is gezegd. Alles is veel zeg ik. Alles is in deze context een illusie. De stilte in mij neemt over. De randjes zijn al rauw geschaafd. Sommige stukken al glad gepolijst. Welke woorden gebruik je als alles gezegd is? Er sijpelt bloed langs de opgedroogde paden die de basis vormen. Dualisme in zijn organische…

  • De brief

    Mijn blik wordt gezogen in een fotomoment, uit een niet digitaal tijdperk. Als een spiegelbeeld terugspoelend in het concept tijd. De veelzeggende mimiek daagt mij uit. Ik zie mezelf in dat moment denken. “En wat heb jij al die jaren uitgespookt?” “Ben je nog rebels, lief, ondernemend, sterk, klein van stuk, maar groot in hart…

Geef een reactie