Steken gevuld met venijn maken het masker geetst door pijn.
Hoop op verzachting en geveld door dagelijkse verachting.
Verleidelijk bedoelde denigrerende verwachtingen zitten als gegoten.
Weet wat je wil en wil wat je weet, om de verdwaling voor te zijn.
Avontuur en veilige toren, onoverkomenlijke tegenstellingen.
De wil en keuze belanden op een slagveld.
–Driandayaba–
Het idee van jou van mij. Het idee van mij van jou. Het idee van ons over ons. Deze ideeën houden van het idee. Het idee wil een doel zijn met een plan aan zijn zijde. Eureka, ik heb een idee! -Driandayaba-
In jou, een naakte ziel door bloot lijf. In mij, belopen RedeRatio het emotiekoord. Als jij kon proeven via de groeven van mijn hof naar de ziltheid van mijn woorden. Huid onder mijn lippen opent het mooiste hoofdstuk uit een gesloten boek. Als jij door mijn ogen kon zien. Zicht naar een wereld met vele…
Mijn bedoeling is persoonlijk groeien. Morgen als ik groter ben wil ik ……. worden. Geen professie in gedachten, wel het antwoord willen op vele vragen. Fysiek ben ik uitgegroeid. Mentaal nog lang niet. Mijn innerlijke wereld die ik uitdraag naar de buitenwereld kan wel groter worden. Morgen is mijn vandaag en vandaag is niet mijn…
De stilte in onuitgesproken woorden, klinkt zwaarder dan een diep gesprek. Gedachten verwelkomen stilte, als wij zelfconfrontatie ook een uitnodiging sturen.
Mijn blik wordt gezogen in een fotomoment, uit een niet digitaal tijdperk. Als een spiegelbeeld terugspoelend in het concept tijd. De veelzeggende mimiek daagt mij uit. Ik zie mezelf in dat moment denken. “En wat heb jij al die jaren uitgespookt?” “Ben je nog rebels, lief, ondernemend, sterk, klein van stuk, maar groot in hart…
Jij neemt mij mee door alle emoties. Jij bent de regisseur van mijn biografie. Ik wil jou zoveel vragen teveel om zelf te kunnen dragen. Zie jij mij zo of zie ik mezelf zo? Op dit moment loop jij voor mij uit. Mijn woorden vormen zich naar jouw makelij. Vaak ga jij ook mee, smelten…